Stygmaty, bilokacja, zapach fiołków, cuda, czytanie w duszy, walka z szatanem – to niektórym przychodzi na myśl, kiedy słyszą: Ojciec Pio (1887-1968). Nie to jednak jest najważniejsze w życiu kapucyna z Pietrelciny, a przede wszystkim nie to świadczy o jego świętości. I nie to mamy podziwiać, ale raczej modlitwę, podejście do Eucharystii, nabożeństwo do Matki Bożej, prostotę, nastawienie na drugiego człowieka i zasłuchanie w niego, walkę z pokusami. I to mamy naśladować – na swoją miarę. By również dojść do świętości, do życia bliżej Boga.

Ojciec Pio mówił, że „modlitwa jest najlepszą bronią, jaką mamy: jest ona kluczem, który otwiera serce Pana Boga”. Dla niego jest ona nieustannym dialogiem z Bogiem – żywym i osobowym. To zawierzenie się Mu i oddanie do dyspozycji bez jakichkolwiek ograniczeń. Jego modlitwa była skierowana i na Chrystusa, i na drugiego człowieka – bo potrafił przerwać mistyczne spotkania z Bogiem, żeby spotkać się z drugim człowiekiem, żeby porozmawiać z tym, który potrzebuje pomocy, który jest słaby, który cierpi. Ale była to też modlitwa człowieka, który przychodzi do Boga z całym swoim życiem, z całą historią – z niezrozumieniem, cierpieniem, pokusami, radościami, zmęczeniem, ale też wewnętrznym przymusem odpowiedzenia Bogu na Jego miłość. Modlitwa, która nie jest celem sama w sobie, ale prowadzi do konkretnego czynu. Bo to przecież z niej czerpał siły do tego, żeby tak bardzo służyć innym, żeby być posłusznym Kościołowi wtedy, gdy był upokarzany, i z niej czerpał siłę i mądrość, by nawracać grzeszników, kierować ludzi do Boga.
I jeszcze Msza św. – była dla niego najważniejszym czasem każdego dnia. Chwilą, kiedy najpełniej jednoczył się z Chrystusem – z Jego męką i przybiciem do krzyża. Długo przygotowywał się do niej, wstawał w środku nocy, żeby się modlić. A same Msze przez niego odprawiane trwały nie mniej niż dwie godziny. Mówił, że Eucharystia jest „świętym związkiem z Męką Jezusa. Wszystko, co On zniósł w czasie swej Męki, także i ja cierpię, oczywiście w sposób niedoskonały, w taki stopniu, w jakim jest to dopuszczone człowiekowi”. Ci, którzy uczestniczyli w Eucharystii sprawowanej przez Ojca Pio, zgodnie przyznają, że widzieli, jak cierpi, składa siebie w ofierze. Że jest przygnieciony ciężarem, jest niemal w agonii. Po Mszy św. długo trwał w dziękczynieniu. O tym, jak ważna była w jego życiu, ale też w życiu każdego człowieka, świadczą słowa świętego Stygmatyka: „Świat mógłby nawet istnieć bez słońca, lecz nie mógłby istnieć bez Mszy św.”.

Karolina Jadczyk, Tygodnik Niedziela