Słusznie zauważył bp Grzegorz Ryś, przewodniczący Zespołu Konferencji Episkopatu Polski ds. Nowej Ewangelizacji, że we wszystkich diecezjach - od Rzymu poczynając - drukujemy na Rok Wiary setki tysięcy obrazków z tekstem „Składu Apostolskiego”. Zapewne słusznie. I zapewne w najlepszej wierze. Nie kwestionując jej, nie sposób nie zauważyć, że „także i tą operacją pokazujemy przepaść, jaka dzieli nas od Kościoła starożytnego. Ten bowiem nie pozwalał na zapisywanie tekstu Symbolu. Symbol, bracia najdrożsi, nie ma być zapisany na tablicach, lecz przyjęty i zachowywany w pamięci serca”!. Już św. Augustyn zachęcał: „przyjmijcie, synowie, regułę wiary, zwaną Symbolem. A skoro przyjmiecie, wypiszcie ją w sercu i codziennie wypowiadajcie”. Sam św. Paweł Apostoł w Liście do Rzymian nauczał, iż „Sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami - do zbawienia” (Rz 10, 10). Nie chodzi więc jedynie o to, by się Symbolu nauczyć na „pamięć” - chodzi o to, by przyjąć go „sercem”, czyli tam, gdzie rodzą się nasze decyzje, sposób myślenia i program działania.

Śmiem twierdzić, że doskonale zrozumiała to związana z Sosnowcem sługa Boża Wanda Malczewska (1822-96), która część swojego życia spędziła w Klimontowie (obecnie dzielnicy Sosnowca). Jednym z jej duchowych wychowanków był ks. prał. Grzegorz Augustynik, pierwszy jej biograf, wielki społecznik i budowniczy bazyliki NMP Anielskiej w Dąbrowie Górniczej. Wanda Malczewska była krewną Jacka Siemieńskiego i przez pewien czas mieszkała w jego majątku. Mieszkańcy Klimontowa nazwali ja „święta panią”, ponieważ wspierała biednych, zakładała szpitale polowe i jak tylko mogła pomagała żołnierzom w czasie powstania styczniowego. Z jej inicjatywy w klimontowskiej kaplicy zaczęto odprawiać nabożeństwa majowe, które później stały się popularne w całej Polsce.

Z pewnością takich ludzi, doskonale rozumiejących sens wiary, jak Wanda Malczewska, jest więcej. Nie wystarczy tylko ochotnie przyjąć „ziarno” Symbolu Apostolskiego, ale trzeba pozwolić by zapuściło korzenie, a następnie zaowocowało świadectwem życia w słowie i czynie. Patrząc na takich świadków można tylko stwierdzić, że ich postawa może być dowodem, że nie ma sytuacji beznadziejnych dla tych, którzy pokładają ufność w Bogu.

Zapytano kiedyś Annę Dymną, znaną m.in. z zaangażowania w pracy z niepełnosprawnymi, czy to co robi jest jej sposobem na życie? Odpowiedziała: „Pomagać ludziom nauczyłam się od innych - a przede wszystkim od matki, która ciągle mi powtarzała, że żyje się dla innych, a nie dla siebie”!

Ten kto wyznaje wiarę w Boga, nie może zatrzymać jej tylko dla siebie. Zapisawszy ją w sercu powinien być listem, który będą czytać inni…

ks. Tomasz Zmarzły, Edycja sosnowiecka 46/2012 , str. 8