Gdy kilka dni temu dotarła do mnie wiadomość, że Andrzej Sebastian Duda urodził się 16 maja 1972 w Krakowie, a więc w dzień liturgicznego wspomnienia św. Andrzeja Boboli, nie mogłem od razu w to uwierzyć i nad tym faktem przejść do porządku dziennego. Przecież to nie może być tylko zwykły przypadek. Może być Pan Bóg rzeczywiście nawiedził lud swój i spełni jego oczekiwania. W dzień narodzin swojego syna rodzice dali mu imię Andrzej na cześć Świętego Męczennika. Czy w tym fakcie zostało ukryte jakieś przesłanie Opatrzności Bożej? To oczywiście okaże się w niedalekiej przyszłości, jeśli Andrzej Duda rzeczywiście za kilka dni z woli narodu zostanie prezydentem.

Znamy z 1819 roku słowa (proroctwo) św. Andrzeja Boboli w prywatnym objawieniu skierowane do o. Alojzego Korzeniewskiego, dominikanina w Wilnie o tym, że zostanie on w przyszłości ogłoszony głównym patronem Polski. To jeszcze nie zostało do końca spełnione, chociaż w kwietniu 2002 r. watykańska Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, przychylając się do prośby Prymasa Polski kard. Józefa Glempa, nadała św. Andrzejowi Boboli tytuł drugorzędnego patrona Polski. Tak więc Święty Męczennik został wezwany do pomocy Ojczyźnie. Co więc musi teraz się stać, aby Kościół w Polsce i naród z radością wielką mogli przyznać tytuł św. Andrzejowi Boboli głównego patrona Polski. O tym za chwilę.
Jeśli rzeczywiście za kilka dni Andrzej Duda zostanie wybrany prezydentem Polski, to on zacznie kontynuować dzieło św. Andrzeja Boboli, mimo, że dzień ich narodzin dzieli prawie czterysta lat. Już teraz możemy zauważyć, że sposób myślenia i działania u nich jest bardzo bliski i wielce podobny. Obecnie mamy w Polsce bardzo trudne czasy i potrzeba, jak nigdy jedności narodu, aby głoszenie Dobrej Nowiny dla wszystkich Polaków i drugich narodów było skutecznie i z pełną pasją. Tak postępował św. Andrzej, nie zważając na trudy, jakie musiał podejmować, aby dotrzeć do poszczególnego człowieka w najdalszych okolicach. Wszak Świętemu przyszło prowadzić działalność w wyjątkowo niesprzyjających okolicznościach, wymagających heroizmu i samozaparcia. Święty Andrzej Bobola został ogłoszony patronem Polski w czasie, „gdy wielu rodaków nie może znaleźć pracy i znajduje się w trudnej sytuacji materialnej. Nowy patron okazywał w swym życiu wielką wrażliwość na ludzka biedę. Podczas epidemii ratował tych, od których inni z lękiem uciekali, w apostolskiej pracy kierował się do najuboższych, stając się ich sługą” (z listu Episkopatu Polski z 30 kwietnia 2002 r.).
Św. Andrzej został wezwany do pomocy narodowi, Ojczyźnie, która często zapomniała o tym, że „porządku społecznego nie można budować bez ofiar, w rozbiciu, poza jednością i poza Bogiem. O, jakże daleko nam do jedności, jakże łatwo odchodzimy od Boga i Jego przykazań. Na nic zabiegi o postęp, na nic Europa, jeśli umiera w nas uczciwość, sprawiedliwość i duch ofiary, jeśli nie ma – a nie ma – miłości do poczętego dziecka i słabnącego starca, jeśli nie ma szacunku do prawdy, przywiązania do pracy i poprzestawania na małym" (z homilii abp. Józefa Michalika wygłoszonej w sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Warszawie-Mokotowie, 16 maja 2002 r.). Cały ten przedstawiony program zawarty jest w działaniach przyszłego prezydenta Polski, dlatego też możemy stwierdzić, że w osobie Andrzeja Dudy żyje duch pierwszego Męczennika z Kresów, chociaż zapewne on sobie póki co z tego sprawy nie zdaje. On jest narzędziem w rękach Opatrzności Bożej dla pomocy Ojczyźnie, Polakom i Polonii zagranicą.
Wielką zasługą św. Andrzeja było to, że nawracał słowem i osobistym świadectwem życia. Nigdy nie sięgał po przemoc i szedł przede wszystkim do biednych, zapomnianych i potrzebujących ludzi. Niósł im pociechę i miał nadziemskie zrozumienie potrzeb ludu. On swoich nieprzyjaciół nie przeklinał, ale wzywał w imię Boga do opamiętania. Dlatego też może on być patronem międzyreligijnego pojednania. Św. Andrzej to jednak nade wszystko patron sprawy polskiej niepodległości. Historia związana z jego kultem i relikwiami pokazują, że zagadnienie niepodległej Ojczyzny w „niebie go bardzo przejmowała”. W 1819 roku św. Andrzej Bobola w prywatnym objawieniu przepowiedział odzyskanie przez Polskę niepodległości i umacnianiu tej niepodległości pragnie dalej patronować, a dzisiaj skutecznie będzie to realizowane przez prezydenctwo Andrzeja Dudy, porządnego i nabożnego katolika.
Św. Jan Paweł II w słowach wypowiedzianych w 1988 roku, w 50-tą rocznicę kanonizacji św. Andrzeja Boboli zwrócił nam jeszcze uwagę, że jego „życie symbolizuje jakiś wielki okres dziejów Polski, Polski unijnej, Rzeczpospolitej trzech narodów… Ale święty Andrzej Bobola jest nie tylko szczególnym, jakby powiedzieć, syntetycznym znakiem naszej historii, przede wszystkim w wieku XVII, w trudnym wieku XVII, święty Andrzej jest równocześnie jakimś znakiem prorockim. Jeżeli uświadomimy sobie, że po odkryciu jego relikwii, jego ciała, które pozostało mimo wszystko nienaruszone, przy tym ciele, jako przy znaku danym od Boga, skupili się wierzący, zarówno katolicy, jak i prawosławni i wspólnie otaczali go czcią, to można w tym widzieć także i jakąś zapowiedź spotkania się chrześcijan z Zachodu i ze Wschodu…”.
Dlatego też, jeśli dzięki wstawiennictwu św. Andrzeja Boboli i przyszłym prezydenckim działaniom Andrzeja Dudy (gdyż będą to dzisiaj „ręce i słowa” samego Świętego Męczennika) uda się odbudować niesłychaną wielkość chrześcijańskiej Polski i zarazem Europy. Uda się także zjednoczyć we wdzięczności i łasce Bożej wszystkie narody dawnej I Rzeczypospolitej, to wówczas obowiązkowo wdzięczny naród i Kościół polski ogłosi św. Andrzej Bobola głównym jego patronem. I oby tak się jak najszybciej stało.

Ks. Krzysztof Pożarski, Sankt Petersburg /Rosja (18.05.2015)