Arcybiskup Cieplak "pojawił się" na stronie www.dabrowa.pl!

Prezydent Dabrowy Górniczej
7 I 1928 do I 1929

Prezydentem był tylko rok, chociaż niewiele brakowało aby zaliczył dłuższy staż na tym stanowisku. Ponownie został bowiem prezydentem w l936 roku, ubiegając się o to stanowisko z listy PPS. Wybór nie został jednak zatwierdzony przez wojewodę kieleckiego. Dąbrowa, podobŹne jak Zagłębie Dąbrowskie, należała wtedy administracyjnie do województwa kieleckiego.

Mimo krótkiego okresu sprawowania funkcji, dorobek Cieplaka był znaczny. Za jego kadencji uchwalony został obowiązek uczenia się młodzieży w wieku poniżej osiemnastego roku życia. O znaczeniu jakie prezydent przywiązywał do kształcenia świadczy podniesienie przez władze płac nauczycielskich o 8 złotych za jedną godzinę tygodniowo. W niektórych działaniach wspomagał Cieplaka inżynier Cezary Uthke. Razem zakładali Zagłębiowski Oddział Inteligencji Socjalistycznej. Razem też wyjechali do Wiednia, skąd zaczerpnął projekty osiedla willowego. Osiedle to realizował Uthke, będący budowniczym miejskim. Niektóre budynki zachowały się do dziś w dzielnicy Staszic.

Przewiązywanie tak wielkiej wagi do nauki nie było dla Zygmunta Cieplaka przypadkowe. Urodzony 6 kwietnia l890 roku w Dąbrowie Górniczej, ukończył gimnazjum nauczycielskie W Ursynowie, już od 21 roku życia pracował jako nauczyciel. Trzy lata później został szefem dużej szkoły powszechnej w Dąbrowie. Studiował na wolnej Wszechnicy Polskiej, zorganizowanej przez Towarzystwo Kursów Nauczycielskich. W 1917 roku został aresztowany jako uczestnik strajku nauczycielskiego. Działał w Robotniczym Klubie Sportowym rZagłębie i Towarzystwie Uniwersytetu Robotniczego. Będą prezydentem pomagał w organizacji dąbrowskiego seminarum nauczycielskiego.

Z PPS-em związał się w 1914 roku. Organizował Milicję Ludową. Pomagał przy tworzeniu Robotniczego Komitetu Pomocy Powstańcom Śląskim. Od 1922 roku wybierany był do miejskich i okręgowych władz partii. Stopniowo awansował we władzach samorządowych i administracyjnych. Był radnych i wiceprezydentem miasta. Do wybuch II wojny sprawował funkcję ławnika Zarządu Miasta.

Po ataku hitlerowskim na Polskę rozpoczął organizowanie straży obywatelskiej mającej zapobiegać panice wojennej. Jako jeden z 40 zakładników został aresztowany przez okupantów w lutym 1940 roku. Sprawa ta została opisana szerzej przy prezentacji sylwetki prezydenta Teofila Trzęsimiecha.

Więziony wpierw z Sosnowcu, zesłany został z większą grupą do obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen. Tam zginął 12 września 1941 roku.

Polonia amerykańska urządziła Cieplakowi wspaniały pogrzeb, a rząd polski postanowił sprowadzić zwłoki na koszt państwa do Wilna. Na jego grobowcu w Katedrze Wileńskiej w 1929 roku stanął pomnik dłuta Bolesława Bałzukiewicza. W latach sowieckich w nieznanych okolicznościach pomnik został usunięty, po oddaniu katedry wiernym w miejscu wiecznego spoczynku arcybpa Cieplaka stanęło popiersie bpa J. Matulaitisa. Losy prochów arcybiskupa są też nieznane. Kiedy zabierano z Wilna (mimo protestów wilnian) do Katedry Polowej Wojska Polskiego w Warszawie prochy ks. biskupa Władysława Bandurskiego, biskup Leszek Sławoj Głódź zapewnił, że Polska zadba o prochy innych duchownych wysokiej rangi pochowanych w podziemiach Katedry Wileńskiej. Głódź wyjechał i zapomniał.

Jest już przecież ulica Cieplaka w Dąbrowie?

Piękny portret. Kiedy będzie w Dąbrowie Górniczej ulica Abpa Jana Cieplaka?

NIC W TYM DZIWNEGO. POLSKOJĘZYCZNE MEDIA HUCZAŁBY GDYBY ZNALAZŁY KOLEJNY POWÓD DO ATAKU NA KOŚCIÓŁ CHRYSTUSOWY I JEGO KAPŁANÓW.

w sprawie Cieplaka zadziwiający też jest prawie całkowity, poza katolickimi, brak zainteresowania nią mediów????????????/