„Czego Bóg nie mógł dać swo­jemu Synowi? Bóg nie miał ciała. Czło­wiek miał. Nale­żało więc zba­wić czło­wieka przez ciało. Dłu­gie stu­le­cia trwało przy­go­to­wa­nie do naro­dzin pew­nej dziew­czyny, uru­cho­miona została cała skom­pli­ko­wana machina poko­leń. Gdy więc nade­szła peł­nia cza­sów, Bóg przy­cho­dzi jak żebrak do mło­dej Miriam, by pro­sić ją o ciało dla sie­bie. «Czy chcesz dać mojemu Synowi ciało, twoją krew, kolor oczu, rysy twa­rzy? »

Miriam dała więc Bogu ludzką twarz i serce zdolne do bicia całą czu­ło­ścią Boga. Tak Bóg, który chciał doznać szczę­ścia posia­da­nia matki wszedł w każdą ludzką histo­rię. Od poko­leń ludz­kość nosiła nasie­nie, które pew­nego dnia dało Bogu życie. Jed­nak by wyrwać czło­wieka z grze­chów nie mógł być jed­nym z grzesz­ni­ków, musiał być nie­winny. Stąd krew zara­żona grze­chem musiała być wpierw oczysz­czona w Jego Matce, by mógł mu prze­ka­zać ciało i krew wolną od zaka­że­nia. W chi­rur­gicz­nej ope­ra­cji stała się wolna, zaka­że­nie zostało zneu­tra­li­zo­wane. Była przej­rzy­sta i to para­dok­sal­nie umoż­li­wiło jej poro­zu­mie­nie z ludźmi trwa­ja­cymi w grze­chu. Nawet pod krzy­żem, gdzie znaj­do­wała się Nie­po­ka­lana i była pro­sty­tutka, dwie Marie, rozu­miały się dosko­nale. Jedna zba­wiona od góry, druga po grze­chu a tak do sie­bie podobne. Bóg jako czło­wiek otrzy­mał wszystko po swo­jej matce, dla­tego żadne dziecko nigdy nie było tak podobne do swo­jej matki. Żadne dziecko nie wybrało sobie matki… Ona jest dzie­wicą, żoną, do sza­leń­stwa zako­chana w Józe­fie, który także ją kochał jak nikt wcze­śniej w dzie­jach ludz­ko­ści. Ona jest matką, która prze­żyła swoje macie­rzyń­stwo całą swą istotą. Ona odbu­do­wuje w Two­ich oczach dzie­wic­two tyle razy gwał­cone, wyszy­dzane macie­rzyń­stwo, czy pod­da­wane kary­ka­tu­rze mał­żeń­stwo. Histo­ria Maryi jest zanu­rzona w histo­rii Syna. Poza histo­rią Syna nie byłoby Maryi. Ona jest pośred­niczką w Chry­stu­sie, Jej tajem­nica jest w tajem­nicy Syna i stąd do Maryi możemy iść przez Jezusa.“

ks. Tomasz Delurski

http://delurski.pl/theotokos/